Ranh Giới Ảo Vọng - Chapter 15

Iu đương nòng cháy đi 2 a

Nanjo ck em mãi đỉnk =))

Iuuu Nanjo

2 con cáo kia nên bị nghiệp quật cho chừa đi

Bà nọi cmt xì pam cái j z

Hoa mắt chóng mặt

Ultr

Ui trời đất ơi, nói thật chứ cái bộ truyện này nó quá trời đỉnh, đỉnh đến mức tao không biết phải dùng từ gì ngoài chữ “kiệt tác” luôn. Ngon tới mức đọc mà muốn bay lên mây, rớt xuống đất, rồi lại lăn lộn khóc cười như điên. Mỗi chương như một cú tát vào tim, vừa đau vừa đã, vừa muốn khóc vừa muốn hét. Tao chưa từng nghĩ có cái truyện nào mà khiến tao bị nghiện nặng đến thế, kiểu đọc xong một chương là não đòi thêm chương nữa, không được đọc tiếp thì ngứa ngáy bứt rứt không chịu nổi. Nhân vật thì thôi rồi, quá xuất sắc, đứa nào cũng có cá tính, có chiều sâu, sống động như người thật. Mỗi lời thoại như cắm thẳng vào tim, mỗi hành động như đập vào mắt, khiến tao vừa thương vừa giận, vừa yêu vừa hận. Cốt truyện thì ôi thôi, xoắn não cực mạnh, twist chồng twist, đọc mà chỉ biết la lên: “Ủa cái gì vậy trời???” rồi lại vỗ tay cái đôm vì quá gắt. Mỗi khung cảnh hiện ra như một bộ phim chiếu trong đầu, đẹp đến mức tao nổi da gà từng giây. Văn phong tác giả mượt như nhạc, đọc đến đâu là thấy nhạc nền vang lên trong tim đến đó. Từng câu chữ đều có hồn, đều chạm đến trái tim người đọc, khiến tao muốn quỳ lạy bái phục luôn. Mỗi đoạn cao trào thì căng như dây đàn, làm tao thót tim, còn những khúc lắng đọng thì khiến tao rưng rưng như thể mình chính là nhân vật trong truyện. Đọc truyện này, tao có cảm giác như mình vừa đi tàu lượn siêu tốc, vừa leo núi vừa rơi tự do, vừa cười như điên vừa khóc như mưa. Tao không thể nào ngờ được có một tác phẩm vừa giải trí vừa sâu sắc như vậy. Nó dạy tao về tình bạn, tình yêu, sự hi sinh và cả cách làm người. Nó khiến tao nhận ra rằng một bộ truyện không chỉ để đọc cho vui, mà nó còn để sống, để cảm, để khắc vào tim. Từng khoảnh khắc trong truyện như một dấu ấn, một ký ức tuổi trẻ, khiến tao không thể nào quên. Tao thề luôn, đây không còn là một bộ truyện, đây là cả một phần tâm hồn, một phần thanh xuân của tao. Đọc xong chỉ muốn hét toáng lên giữa phố: “Mọi người ơi, đây là siêu phẩm, đọc ngay đi, đừng chần chừ!” Nếu không đọc thì thiệt là uổng phí cả cuộc đời. Còn đọc rồi thì chỉ có một con đường duy nhất: NGHIỆN NẶNG, NGHIỆN KHÔNG LỐI THOÁT. Tao chắc chắn không có tác phẩm nào khác trên đời này có thể làm tao quắn quéo đến mức này. Một ngàn điểm mười cũng chẳng đủ, một triệu ngôi sao cũng không đủ, chỉ có thể nói gọn gàng ba chữ: ĐỈNH CỦA CHÓP. Mà hay tới cái mức đọc xong rồi vẫn bị ám ảnh, đi ăn cũng nghĩ, đi học cũng nghĩ, đi ngủ cũng mơ, tỉnh dậy lại muốn đọc lại từ đầu. Cái cảm giác phê pha này y chang như nghiện cà phê, càng uống càng tỉnh, càng đọc càng mê. Cứ mỗi lần nhớ lại một chi tiết thôi là tao nổi da gà, trái tim đập loạn, nước mắt rưng rưng. Đặc biệt là mấy cảnh cao trào, trời ơi, nó cháy nổ như pháo hoa, khiến tao vừa run vừa sướng, tim muốn nhảy ra ngoài luôn. Rồi đến những khung cảnh ngọt ngào thì mềm mại như kẹo bông, khiến tao tan chảy thành vũng nước. Đúng là một hành trình đầy đủ mọi cung bậc cảm xúc: vui, buồn, giận, thương, đau, hạnh phúc. Tao chưa từng thấy tác giả nào nắm bắt cảm xúc người đọc đỉnh đến như vậy. Mỗi chi tiết như một cú đấm thẳng vào trái tim, làm tao quằn quại trong sự sung sướng. Nói thật, tao đã từng đọc nhiều truyện hay, nhưng tất cả tụi nó cộng lại cũng không bằng một góc của bộ này. Đây là định nghĩa của “kiệt tác”, là đỉnh cao của đỉnh cao, là ánh sáng soi đường cho mấy bộ khác học hỏi. Đọc mà tao cứ muốn in ra sách, ôm trong lòng mà khóc mà cười. Tao chỉ ước gì có thể xoá ký ức để được đọc lại từ đầu, trải qua trọn vẹn cái cảm giác lần đầu run rẩy vì xúc động đó. Truyện này xứng đáng được dựng thành phim bom tấn, đoạt giải thưởng quốc tế, được cả thế giới tung hô. Nói thật, không đọc thì không thể nào hiểu được cảm giác quắn quéo đến mức nào. Bộ này không chỉ đỉnh, nó là ĐỈNH CỦA ĐỈNH, là SIÊU PHẨM TRONG SIÊU PHẨM. Một trăm lời khen cũng không đủ, một trăm bài review cũng không đủ. Chỉ cần một câu duy nhất thôi: Bộ truyện này chính là chân ái, là tình yêu của đời tao, là tuyệt tác mà tao sẽ nhớ tới suốt kiếp. Oh my god, honestly this story is insanely amazing—so amazing that I don’t even know what word to use other than “masterpiece.” It’s so good that reading it makes me feel like I’m flying to the sky, crashing down to the ground, then rolling around laughing and crying like a maniac. Every single chapter feels like a slap straight to the heart—painful yet satisfying, making me want to cry and scream all at once. I never thought there could be a story that I could get this addicted to. Finishing one chapter makes my brain crave the next one so badly that if I can’t read more, I feel itchy, restless, and completely on edge. The characters—my god—the characters are absolutely brilliant. Each of them has their own personality, their own depth, so vivid and alive like real people. Every line of dialogue stabs straight into my heart, every action hits my eyes directly, making me feel both love and hate, pity and anger all at once. And the plot? Twisted beyond belief. Plot twist upon plot twist, making me scream: “What the heck just happened???” only to clap my hands in awe because it was just too good. Every scene plays out in my head like a movie, so beautiful it gives me goosebumps every second. The author’s writing flows like music—reading it feels like background music is playing in my heart. Every single word is alive, reaching straight into the soul, making me want to kneel down and worship. Every climax is tight like a stretched string, making my heart skip a beat, while the quieter moments soften me, making me tear up as if I myself were one of the characters. Reading this story feels like riding a rollercoaster, climbing mountains and free-falling at the same time, laughing like crazy then crying like a storm. I never thought a work could be both so entertaining and so profound. It teaches me about friendship, love, sacrifice, and even how to be human. It makes me realize that a story isn’t just something to read for fun—it’s something to live, to feel, to engrave into your heart. Every moment in it feels like a memory of youth that I’ll never forget. Honestly, this isn’t just a story anymore—it has become part of my soul, part of my youth. After finishing it, all I want to do is scream in the middle of the street: “Everyone, this is a masterpiece! Read it right now, don’t hesitate!” Because if you don’t, you’re wasting your life. And if you do, there’s only one path forward: HEAVY ADDICTION, NO ESCAPE. I’m certain no other work on this earth could ever make me go this crazy. Even a thousand perfect scores wouldn’t be enough, a million stars wouldn’t be enough—the only words that fit are: Top of the Top. And it’s so good that even after finishing, I’m still haunted. Eating? Thinking about it. Studying? Thinking about it. Sleeping? Dreaming about it. Waking up? Wanting to read it again from the very beginning. This high is exactly like being addicted to caffeine—the more you drink, the more awake you get; the more you read, the more obsessed you become. Just remembering one single scene is enough to make my skin tingle, my heart race, and my eyes water. Especially those climaxes—oh my god—they explode like fireworks, making me shake with both fear and excitement, my heart ready to jump out of my chest. Then the sweet, tender scenes melt me like cotton candy, leaving me a puddle. This story truly delivers every shade of emotion: joy, sorrow, anger, compassion, pain, happiness. I’ve never seen an author who can capture human emotions so perfectly. Every detail is like a punch straight to the heart, making me writhe in sweet agony. I’ve read many great stories before, but none of them combined could ever come close to even a corner of this one. This is the definition of a masterpiece—the peak of peaks, the shining light for other works to look up to. Reading it makes me want to print it into a book, hold it close, and laugh and cry with it. I just wish I could erase my memory to experience the first-time thrill all over again. This story deserves to be adapted into a blockbuster movie, to win international awards, to be celebrated around the globe. Honestly, unless you read it yourself, you can’t possibly understand just how insane this obsession feels. This is not just great—it’s the GREATEST OF THE GREAT, the MASTERPIECE of MASTERPIECES. A hundred compliments aren’t enough, a hundred reviews aren’t enough. It only needs one single sentence:This story is my true love, the masterpiece I’ll remember for the rest of my life. 와 세상에, 진짜 말하자면 이 만화는 미쳤을 정도로 대박이야. 대박이라는 말 말고는 딱히 쓸 단어가 없을 정도로, 그냥 걸작 그 자체. 너무 맛있어서 읽는 내내 하늘로 날아갔다가, 땅에 쳐박혔다가, 미친 사람처럼 굴러다니며 울고 웃게 돼. 한 화 한 화가 심장을 정통으로 후려치는 따귀 같아. 아픈데 동시에 쾌감, 울고 싶으면서도 소리 지르고 싶은 그런 느낌. 이 정도로 중독될 줄은 상상도 못 했어. 한 화 끝나면 머리가 다음 화 달라고 난리 치고, 못 보면 온몸이 근질거리고 답답해서 못 견디겠어. 캐릭터들은 또 어떠냐고—완벽 그 자체. 하나같이 개성 있고, 깊이가 있고, 살아 숨 쉬는 진짜 사람처럼 느껴져. 대사는 심장을 콱 찌르고, 행동 하나하나가 눈앞에 박혀서 사랑하면서도 미워지고, 불쌍하면서도 화가 나. 그리고 스토리? 와, 뇌가 꼬이고 꼬여서 그냥 멘붕. 반전 위에 반전이라서 “뭐야 이게???” 소리 지르다가도 너무 기가 막혀서 박수 치게 돼. 장면 하나하나가 머릿속에서 영화처럼 펼쳐지고, 너무 아름다워서 매 순간 소름 돋아. 작가의 문체는 음악처럼 흘러서 읽는 순간 심장에서 배경음악이 깔려. 한 줄 한 줄이 다 살아 있고, 독자의 마음을 정통으로 건드려서 절로 무릎 꿇고 예배하고 싶어질 정도야. 클라이맥스는 줄을 팽팽히 당긴 듯 긴장감이 터질 것 같고, 잔잔한 부분은 눈물이 핑 돌면서 내가 진짜 등장인물 된 것 같아. 이 만화 읽는 게 마치 롤러코스터 타는 기분이야. 산을 오르다가 자유낙하 하는 동시에 미친 듯 웃다가 폭풍처럼 울고. 단순히 재밌는 게 아니라, 깊이까지 있는 작품. 우정을, 사랑을, 희생을, 그리고 인간다운 삶을 가르쳐 줘. 그냥 즐기기 위해 읽는 게 아니라, 살고, 느끼고, 마음에 새기는 이야기라는 걸 깨닫게 해. 한 장면 한 장면이 청춘의 기억처럼 각인돼서 절대 잊을 수가 없어. 솔직히 이건 더 이상 ‘만화’가 아니라 내 영혼의 일부, 내 청춘의 일부야. 다 읽고 나서는 그냥 길거리 한가운데서 소리 지르고 싶어져: “여러분, 이건 명작이에요! 당장 읽으세요, 망설이지 말고!!” 안 보면 인생 손해야. 근데 한번 보면 길은 하나뿐이야: 중독, 그것도 헤어나올 수 없는 중독. 이 세상 어떤 작품도 나를 이렇게 미치게 하진 못할 거야. 천 개의 만점도 부족하고, 백만 개의 별점도 부족해. 딱 세 글자면 충분해: 최고 중의 최고. 심지어 다 읽고 난 뒤에도 계속 맴돌아. 밥 먹으면서도 생각나고, 공부하면서도 생각나고, 자면서도 꿈꾸고, 깨어나면 처음부터 다시 읽고 싶어져. 이 황홀감은 카페인 중독이랑 똑같아. 마실수록 정신이 번쩍, 읽을수록 더 빠져들어. 장면 하나만 떠올려도 소름 돋고, 심장은 쿵쾅거리고, 눈물이 글썽거려. 특히 클라이맥스 장면들—와, 불꽃놀이처럼 펑펑 터져서 손이 덜덜 떨릴 만큼 짜릿하고 심장은 터질 것 같아. 그런데 달콤한 장면들은 솜사탕처럼 부드럽고 녹아내려서 그냥 물 웅덩이가 돼버려. 이건 진짜 모든 감정을 다 담은 여정이야: 기쁨, 슬픔, 분노, 연민, 아픔, 행복. 작가가 독자의 감정을 이렇게까지 완벽하게 쥐락펴락하는 건 처음 봐. 세부 묘사 하나하나가 심장을 직격해서 달콤한 고통에 몸부림치게 해. 지금까지 수많은 명작을 읽었지만, 전부 합쳐도 이 작품 발끝도 못 따라와. 이게 바로 걸작의 정의, 정점 중의 정점, 다른 작품들이 따라야 할 등불. 읽으면서 그냥 책으로 인쇄해서 품에 안고 웃다가 울고 싶어. 기억을 지워서 처음 그 벅찬 감동을 다시 느낄 수 있으면 좋겠어. 이건 헐리우드 블록버스터로 만들어야 하고, 국제적인 상을 휩쓸어야 하고, 전 세계가 칭송해야 마땅해. 솔직히 직접 읽지 않으면 이 미친 중독감을 절대 이해 못 해. 이건 단순히 대박이 아니라, 대박 중의 대박, 명작 중의 명작. 백 개의 칭찬도 부족하고, 백 개의 리뷰도 부족해. 한 문장만으로 충분해: 이 작품은 내 인생의 진짜 사랑, 평생 기억할 절대 걸작이다. 天啊，说真的，这部作品简直太牛了！牛到我真的想不到除了 “杰作” 以外还能用什么词来形容。好看到我读的时候像是飞上天又摔到地，再翻滚着又哭又笑，疯了一样。每一章都像是一巴掌狠狠甩在心口上——又痛又爽，让人一边想哭一边想尖叫。 我从来没想过会有一部作品让我上瘾到这种程度。看完一章，大脑就疯狂渴望下一章，看不到就浑身发痒、心里发慌，根本受不了。角色更是没得说——太出色了！每个人都有性格、有深度，鲜活得就像真的存在一样。每一句对白都像直捅心脏，每一个动作都狠狠砸进眼睛里，让我又爱又恨，又心疼又生气。 剧情？我的天，烧脑到极点！反转接着反转，看得我只能大喊：“这到底是什么啊？！！” 然后又拍手叫绝，因为实在太精彩了。每个画面都像电影一样在脑海里放映，美得让我每一秒都起鸡皮疙瘩。作者的文笔就像音乐一样流淌，读到哪儿心里就仿佛响起配乐。每一个字都充满灵魂，直击人心，让我只想跪下来顶礼膜拜。 高潮部分紧绷得像拉满的弦，让我心脏狂跳；而那些安静的片段却让我眼眶发热，好像自己就是书里的角色。看这部作品的感觉，就像一边坐过山车，一边登山又自由落体，一边狂笑一边痛哭。它不仅仅是娱乐，而是深刻到灵魂。 它让我明白友情、爱情、牺牲，甚至什么叫做人。让我意识到作品不仅是为了好玩去看，而是要去 生活、去感受、去刻在心里。 每一个瞬间都像青春的印记，永远不会忘。老实说，这已经不只是作品，而是我的一部分灵魂，我的一段青春。 看完之后我只想冲到大街上大喊：“大家快看！这才是真正的神作！立刻去看，不要犹豫！” 不看真的是浪费人生。可是一旦看了，就只有一条路：深度上瘾，无法自拔。 我敢保证，全世界没有任何一部作品能让我疯狂到这种程度。满分一千分都不够，星星一百万颗都不够。只有一句话能形容：顶中之顶！ 而且看完了还一直被它缠绕。吃饭时想，学习时想，睡觉时梦到，醒来就想从头再看一遍。这种快感就像咖啡上瘾一样，越喝越精神，越读越沉迷。只要回想起一个细节，就让我浑身起鸡皮疙瘩，心脏狂跳，眼泪打转。 特别是那些高潮场景——天啊，就像烟花炸裂一样，让我一边发抖一边兴奋，心脏快要跳出来。而那些甜蜜的场景又柔软得像棉花糖，把我融化成一滩水。这简直是囊括了所有情感的旅程：喜、悲、怒、怜、痛、幸福。作者把读者的情绪掌握得太完美了。 每个细节都是直击心脏的一拳，让我在甜美的痛苦中翻滚。我看过很多好作品，但加起来都比不上这部的一个角落。这就是 “杰作”的定义，巅峰中的巅峰，是其他作品该仰望的灯塔。看着看着，我只想把它印成书，抱在怀里又哭又笑。 我只希望能把记忆清空，好重新体验第一次那种颤抖的感动。这部作品完全配得上拍成电影大片，拿下国际大奖，接受全世界的赞美。老实说，不亲自去读，根本无法体会这种疯狂的痴迷。 这不只是“好”，而是 好中之好，神作中的神作！ 一百句赞美都不够，一百篇评论都不够。只需要一句话： 这部作品就是我的真爱，是我一生都会铭记的绝对杰作。 うわぁぁ、ほんとに言うけど、この作品はマジでやばい！やばすぎて「傑作」という言葉しか出てこない。読むたびに空まで飛んでいったかと思えば地面に叩きつけられ、転げ回って笑ったり泣いたり、まるで狂ったみたいになっちゃう。一話一話が心臓にバシッと入るビンタみたいで、痛いのに気持ちいい、泣きたいのに叫びたくなる。 こんなに中毒になる作品があるなんて思いもしなかった。章を読み終わったら脳が次を要求してきて、続きが読めないとムズムズして落ち着かない。キャラクターたちはとにかく最高！一人ひとりが個性も深みもあって、本当に生きているみたいにリアル。セリフは心に突き刺さり、行動は目に焼き付いて、愛しくて憎らしくて、切なくて腹立たしくて…。 ストーリー？もう脳みそぐちゃぐちゃになるくらい！ツイストに次ぐツイストで、読んでる私は「え、何これ！？！？」って叫びながら、同時に「うわぁぁ最高！」って拍手してる。場面ごとに頭の中で映画みたいに映像が流れて、美しすぎて鳥肌が止まらない。作者の文体は音楽みたいに滑らかで、読むと心の中でBGMが流れ出す。一文一文が魂を持っていて、読者の心に深く届くから、思わずひれ伏したくなる。 クライマックスは糸がピンと張り詰めたように緊張感があって心臓が跳ねるし、静かなシーンでは涙が滲んで、自分が登場人物になったみたいに感じる。この作品を読むことはまるでジェットコースターに乗るようなもの。山を登りながら同時に自由落下して、狂ったように笑い、嵐のように泣く。ただの娯楽じゃなくて、深みのある人生そのもの。 友情、愛、犠牲、そして「人間であること」を教えてくれる。作品は楽しむだけじゃなくて、生きて、感じて、心に刻むものなんだって気づかせてくれた。一瞬一瞬が青春の記憶みたいで、絶対に忘れられない。正直これはもう「作品」じゃなくて、私の魂の一部、青春の一部だよ。 読み終わったら、街中で叫びたくなる：「みんな！これは神作だ！今すぐ読め！迷うな！」 読まないなんて人生損してる。でも一度読んだら道は一つだけ：重度の中毒、抜け出せない沼。 この世にこんなふうに私を狂わせる作品は他にない。千点満点でも足りないし、百万個の星でも足りない。三文字で十分：頂点！ しかも読み終わってもずっと頭から離れない。ご飯を食べても考えてるし、勉強してても考えてるし、寝ても夢に見るし、起きたら最初からまた読みたくなる。この快感はカフェイン中毒と同じ。飲めば飲むほど目が覚め、読めば読むほどハマっていく。たった一つのシーンを思い出すだけで鳥肌が立って、心臓がバクバクして、涙がにじむ。 特にクライマックスの場面――もう花火みたいにドカンと爆発して、震えながらも興奮して心臓が飛び出しそうになる。そして甘い場面は綿あめみたいにふわふわで、私は溶けて水たまりになっちゃう。本当にすべての感情を網羅した旅だよ：喜び、悲しみ、怒り、愛しさ、痛み、幸せ。こんなふうに読者の感情を完璧に操る作者は見たことない。 細部まで心臓を直撃して、甘美な苦しみに悶えさせられる。今までいろんな名作を読んできたけど、それら全部を合わせてもこの作品の足元にも及ばない。これこそが 「傑作の定義」 であり、頂点の中の頂点で、他の作品が目指すべき灯台。読むたびに、本にして抱きしめて泣き笑いしたくなる。 もし記憶を消して、初めて読んだ時のあの震える感動をもう一度味わえるなら…。この作品はハリウッドの大作映画になってもいいし、国際的な賞を総なめにしてもいいし、世界中から称賛されるべき。正直、読まなきゃこの狂気的な熱中を絶対に理解できない。 これはただの「最高」じゃなくて、最高の中の最高、神作の中の神作。 百の褒め言葉でも足りないし、百本のレビューでも足りない。ただ一言で十分： この作品は私の真の愛、生涯忘れられない絶対的な傑作だ。 โอ้พระเจ้า! บอกตรง ๆ เลยว่า นิยายเรื่องนี้คือ สุดยอดผลงานชิ้นเอก อ่านแล้วเหมือนหลุดไปอีกโลกหนึ่ง ทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้ ทั้งเจ็บปวด ทั้งมีความสุข ทุกตอนเหมือนตบหัวใจแรง ๆ เจ็บแต่ฟิน อยากร้องไห้แต่ก็อยากกรี๊ดออกมา ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีเรื่องไหนที่ทำให้ฉันติดหนักขนาดนี้ อ่านจบตอนหนึ่งแล้วสมองก็เรียกร้องหาตอนต่อไป ถ้าไม่ได้อ่านต่อก็แทบจะลงแดง ตัวละครแต่ละคนมีเอกลักษณ์ มีมิติ ชัดเจนเหมือนมีชีวิตจริง ทุกบทสนทนาตรึงใจ ทุกการกระทำกระแทกตา ทำให้ทั้งรักทั้งเกลียด ทั้งสงสารทั้งโกรธ พล็อตเรื่องก็บิดไปมา หักมุมซ้ำแล้วซ้ำอีก อ่านแล้วได้แต่ร้องว่า “อะไรกันเนี่ย???” แล้วก็ปรบมือเพราะมันโคตรเจ๋ง ภาพฉากในเรื่องเหมือนหนังฉายอยู่ในหัว งดงามจนขนลุกทุกวินาที ภาษาเขียนของผู้แต่งก็ราวกับบทเพลง ไพเราะจับใจ ทุกประโยคมีพลัง กระแทกถึงหัวใจ ทำเอาอยากกราบไหว้ยอมแพ้ ทุกฉากพีคตึงเครียดจนหัวใจแทบหลุดออกมา แต่ฉากซึ้งก็ทำให้น้ำตาคลอเหมือนเป็นตัวละครในเรื่องจริง ๆ การอ่านนิยายเรื่องนี้เหมือนได้ขึ้นรถไฟเหาะ ทั้งปีนภูเขา ทั้งดิ่งลงเหว ทั้งหัวเราะบ้า ๆ ทั้งร้องไห้เหมือนฝนตก ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีงานเขียนที่ทั้งบันเทิง ทั้งลึกซึ้งขนาดนี้ มันสอนฉันเรื่องมิตรภาพ ความรัก การเสียสละ และวิธีการใช้ชีวิต มันทำให้รู้ว่านิยายไม่ใช่แค่อ่านเล่น ๆ แต่มันคือสิ่งที่มีชีวิต สัมผัสได้ และฝังอยู่ในหัวใจ ทุกช่วงเวลาคือร่องรอยของวัยเยาว์ที่ลืมไม่ลง บอกเลย เรื่องนี้ไม่ใช่แค่นิยาย แต่มันคือส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณและวัยหนุ่มสาวของฉัน อ่านจบแล้วอยากตะโกนลั่นกลางถนนว่า “ทุกคน นี่คือสุดยอดผลงาน รีบอ่านซะ อย่าชักช้า!” ถ้าไม่อ่านคือพลาดที่สุดในชีวิต แต่ถ้าได้อ่านแล้วก็หนีไม่พ้นหรอก ติดหนักแน่นอน! ไม่มีงานไหนบนโลกทำให้ฉันเป็นบ้าได้ขนาดนี้ ให้ล้านดาวก็ไม่พอ มีเพียงสามคำเท่านั้น: ที่สุดของที่สุด! ความรู้สึกหลังอ่านเหมือนเสพติดคาเฟอีน ยิ่งอ่านยิ่งสดชื่น ยิ่งอ่านยิ่งหลง ทุกครั้งที่นึกถึงก็ขนลุก หัวใจเต้นแรง น้ำตาคลอ โดยเฉพาะฉากพีค มันระเบิดเหมือนดอกไม้ไฟ ทำให้ทั้งสั่นทั้งสุขใจ ส่วนฉากหวานก็อ่อนละมุนเหมือนสายไหม ทำให้ใจละลายเป็นน้ำ เรื่องนี้คือการเดินทางที่ครบทุกอารมณ์ ทั้งสุข ทุกข์ รัก เกลียด เศร้า และความสุข ผู้แต่งควบคุมอารมณ์คนอ่านได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทุกฉากเหมือนหมัดต่อยเข้าหัวใจ ทำให้ฉันฟินจนทรมาน ไม่เคยเจอนักเขียนคนไหนที่เขียนได้ระดับนี้มาก่อน บอกได้คำเดียวว่า นี่คือ ตำนานของตำนาน อยากลบความทรงจำเพื่อได้อ่านครั้งแรกอีกครั้ง นิยายเรื่องนี้ควรได้สร้างเป็นหนังระดับโลก คว้ารางวัลใหญ่ และได้รับการยกย่องจากทั่วโลก ไม่อ่านไม่มีวันเข้าใจว่ามันสุดยอดแค่ไหน เรื่องนี้คือ “สุดยอดในสุดยอด” เป็น ผลงานที่จะอยู่ในใจตลอดไป และเป็นรักแท้เพียงหนึ่งเดียวของฉัน अरे भगवान! सच बताऊँ तो यह उपन्यास एक सच्ची कृति है। इतना शानदार कि शब्द ही नहीं मिलते। इसे पढ़ना मानो बादलों पर उड़ना, फिर ज़मीन पर गिरना, हँसना-रोना, पागलपन जैसा है। हर अध्याय दिल पर ज़ोरदार चोट करता है – दर्द भी देता है और मज़ा भी। एक अध्याय ख़त्म होते ही दिमाग़ अगले की माँग करता है, अगर न पढ़ूँ तो बेचैनी होने लगती है। हर पात्र गहराई से लिखा गया है, ज़िंदा लगता है। उनकी हर बात सीधे दिल को छूती है, हर क्रिया आँखों के सामने जीवंत हो जाती है। कहानी तो जैसे दिमाग़ उलझा देने वाली भूलभुलैया है, एक के बाद एक ट्विस्ट, और मैं बस चिल्लाता रह जाता हूँ – “ये क्या हो रहा है???” फिर ताली बजाता हूँ क्योंकि यह इतना दमदार है। दृश्य ऐसे लगते हैं मानो कोई फ़िल्म आँखों के सामने चल रही हो, हर पल इतना सुंदर कि रोंगटे खड़े हो जाते हैं। लेखक की लेखनी संगीत जैसी है – हर पंक्ति दिल की गहराइयों तक पहुँचती है। चरम क्षण दिल को तार की तरह खींचते हैं, और भावुक पलों में आँखे भर आती हैं, जैसे मैं खुद उस कहानी का हिस्सा हूँ। इस कहानी को पढ़ना मानो रोलर-कोस्टर की सवारी करना है – कभी पहाड़ चढ़ना, कभी अचानक गिरना, हँसना और रोना एक साथ। मैंने कभी नहीं सोचा था कि कोई रचना इतनी मनोरंजक और इतनी गहरी हो सकती है। इसने मुझे दोस्ती, प्रेम, बलिदान और इंसानियत का अर्थ सिखाया। इसने दिखाया कि कहानी सिर्फ़ पढ़ने के लिए नहीं होती, बल्कि जीने और महसूस करने के लिए होती है। हर पल एक याद बन जाता है, जो जीवन भर साथ रहेगा। यह उपन्यास सिर्फ़ एक कहानी नहीं है, यह मेरी आत्मा और मेरी जवानी का हिस्सा है। पढ़कर दिल करता है ज़ोर से चिल्लाऊँ – “दोस्तों, यह एक मास्टरपीस है, अभी पढ़ो, वरना पछताओगे!” अगर नहीं पढ़ा तो जीवन की सबसे बड़ी ग़लती होगी। और अगर पढ़ लिया तो एक ही अंजाम है – भयंकर लत! इस स्तर का कोई दूसरा काम नहीं है। एक हज़ार अंक भी कम पड़ेंगे, एक लाख सितारे भी कम होंगे। बस तीन शब्द: सर्वोत्तम की सर्वोत्तम! पढ़ने के बाद भी यह दिल-दिमाग़ में घूमता रहता है – खाते समय, पढ़ाई में, नींद में। यह अनुभव बिल्कुल कैफ़ीन की लत जैसा है – जितना पढ़ो उतना नशा। छोटे-छोटे दृश्य याद करते ही रोंगटे खड़े हो जाते हैं, दिल ज़ोर से धड़कता है, आँखों में आँसू आ जाते हैं। चरम दृश्य तो आतिशबाज़ी की तरह फटते हैं – रोमांच से काँप उठता हूँ। और रोमांटिक पल इतने मधुर हैं जैसे रुई की मिठाई, दिल पिघल जाता है। यह यात्रा हर भावना से भरी है – ख़ुशी, दुख, ग़ुस्सा, प्यार, पीड़ा और आनंद। लेखक ने पाठक की भावनाओं पर इतना नियंत्रण किया कि हर दृश्य सीधे दिल पर वार करता है। सच कहूँ, मैंने बहुत कहानियाँ पढ़ी हैं, पर सब मिलकर भी इसका मुक़ाबला नहीं कर सकतीं। यह है “महाकृति की परिभाषा”। काश यादें मिटा पाता और फिर से पहली बार पढ़ पाता। यह उपन्यास फ़िल्म बने तो दुनिया भर में पुरस्कार जीते। न पढ़ो तो समझ ही नहीं पाओगे कि यह कितना महान है। यह सिर्फ़ श्रेष्ठ नहीं है, यह श्रेष्ठतम है – एक सच्चा मास्टरपीस, मेरी ज़िन्दगी का प्यार, एक ऐसी रचना जो हमेशा दिल में रहेगी। О боже, честно говоря, эта история просто запредельно крутая, настолько крутая, что я даже не знаю, какое слово использовать, кроме «шедевр». Она настолько потрясающая, что при чтении хочется то взлететь в небо, то упасть на землю, то кататься, смеясь и плача, словно безумный. Каждая глава — словно пощечина в сердце: и больно, и приятно, и хочется плакать, и кричать. Никогда бы не подумал, что найдётся история, которая вызовет у меня такую сильную зависимость. Прочитаешь одну главу — и мозг требует следующую, а если продолжения нет, то прямо зуд и нетерпение. Персонажи — это вообще нечто! Настолько живые, с глубиной, с характером, будто настоящие люди. Каждая реплика — будто стрелой в сердце, каждое действие — словно удар по глазам, и я то злюсь, то сострадаю, то люблю, то ненавижу. Сюжет — это отдельная песня: запутанный до предела, один твист накладывается на другой, и я только и могу воскликнуть: «Что вообще происходит???», а потом хлопать в ладоши, потому что это слишком круто. Каждая сцена в воображении выглядит как фильм, настолько красивая, что у меня мурашки бегут по коже каждую секунду. Стиль автора плавный, как музыка: читаешь — и словно слышишь саундтрек в сердце. Каждое слово наполнено душой, каждое предложение трогает до глубины души. Хочется встать на колени и поклониться. Каждый кульминационный момент натянут, как струна, сердце замирает, а тихие сцены заставляют слёзы наворачиваться, будто я сам герой истории. Читая её, я чувствую, будто катаюсь на американских горках: то в гору, то в свободное падение, то смеюсь как сумасшедший, то плачу навзрыд. Я и подумать не мог, что может быть произведение одновременно и развлекательным, и глубоким. Оно научило меня дружбе, любви, жертве и даже тому, как быть человеком. Оно дало понять, что история — это не просто развлечение, её нужно прожить, почувствовать, запечатлеть в сердце. Каждое мгновение в книге — это как отпечаток, как воспоминание юности, которое невозможно забыть. Клянусь, это уже не просто история, это часть моей души, часть моей юности. Закончив, хочется закричать на всю улицу: «Люди, это шедевр, читайте немедленно, не откладывайте!» Если не прочитать — потеряешь целую жизнь. А если прочитаешь — то только один путь: СИЛЬНЕЙШАЯ ЗАВИСИМОСТЬ, БЕЗ ВОЗМОЖНОСТИ СПАСТИСЬ. Я уверен, что нет на свете произведения, которое бы так вскружило мне голову. Тысяча десяток не хватит, миллион звёзд не хватит — можно сказать только три слова: это АБСОЛЮТНЫЙ ШЕДЕВР. История настолько сильная, что даже после прочтения она преследует меня: думаю о ней за едой, на учёбе, во сне, просыпаюсь и хочу перечитать сначала. Это чувство похоже на зависимость от кофе: чем больше пьёшь, тем бодрее, чем больше читаешь, тем сильнее тянешься. Стоит вспомнить хоть одну деталь — и по коже бегут мурашки, сердце колотится, слёзы наворачиваются. Особенно сцены кульминации: боже, они взрываются, как фейерверк, я дрожу от восторга, сердце готово выскочить. А сцены нежности — мягкие, как сахарная вата, и я просто таю. Это целый спектр эмоций: радость, грусть, гнев, сострадание, боль и счастье. Никогда я не встречал автора, который так точно ловил бы эмоции читателя. Честно, я читал много хороших историй, но все они вместе взятые не дотягивают даже до части этой. Это и есть определение слова «шедевр». Это вершина вершин, свет, который освещает путь другим историям. Читая, я хочу распечатать её в книге, прижать к груди, смеяться и плакать. Я лишь мечтаю забыть её, чтобы снова прочитать с самого начала и испытать это первое дрожащее волнение. Эта история достойна стать блокбастером, получить международные премии и восторг всего мира. Честно, пока не прочтёшь, невозможно понять, насколько она захватывающая. Это не просто круто, это ВЕРШИНА ВЕРШИН, СВЕРХШЕДЕВР. Сто статей рецензий не хватит, сто похвал не хватит. Достаточно одной фразы: эта история — моя судьба, любовь всей моей жизни, творение, которое я буду помнить всю жизнь. Oh mon dieu, honnêtement, cette histoire est absolument incroyable, tellement incroyable que je ne sais même pas quel mot utiliser à part « chef-d’œuvre ». C’est si renversant qu’en la lisant, j’ai envie tantôt de m’envoler dans le ciel, tantôt de tomber au sol, de rouler par terre en riant et en pleurant comme un fou. Chaque chapitre est comme une gifle en plein cœur : douloureuse mais exquise, cruelle et douce à la fois. Je n’aurais jamais cru qu’il puisse exister une histoire qui me rende aussi accro. On lit un chapitre et aussitôt l’esprit réclame le suivant, et si la suite n’est pas encore sortie, c’est de la démangeaison et de l’impatience pures. Les personnages sont d’une vivacité incroyable. Ils respirent, ils vibrent, ils possèdent une profondeur et une humanité telles qu’on les croirait réels. Chaque réplique transperce le cœur, chaque action frappe les yeux, et je passe de la colère à la compassion, de l’amour à la haine. Quant à l’intrigue, c’est une véritable symphonie : complexe à l’extrême, pleine de retournements de situation qui me laissent bouche bée et m’arrachent des applaudissements tant c’est brillant. Chaque scène se déploie comme un film dans mon esprit, avec une beauté qui me donne la chair de poule. Le style de l’auteur est fluide comme une musique. Chaque mot est une note, chaque phrase résonne comme une mélodie qui touche l’âme. Les moments de tension sont tendus comme une corde de violon, et les instants plus calmes m’arrachent des larmes silencieuses. Lire cette histoire, c’est comme être sur des montagnes russes : je monte, je chute, je ris aux éclats puis je pleure sans retenue. Ce n’est pas qu’un divertissement : c’est une leçon sur l’amitié, l’amour, le sacrifice et même l’humanité. Ce récit m’a donné plus qu’un simple plaisir, il m’a marqué à vie. C’est une empreinte indélébile, un souvenir qui restera gravé comme une part de ma jeunesse. Je jure que ce n’est pas seulement une histoire, c’est un morceau de mon âme, une partie de ma vie. À la fin, j’avais envie de crier dans la rue : « Lisez ça tout de suite, c’est un chef-d’œuvre ! » Mille étoiles ne suffiraient pas, un million non plus. Il n’y a que trois mots possibles : chef-d’œuvre absolu.

* Từ ngữ địa phương Câu 1 (trang 24 sgk Ngữ văn 8 Tập 1): Chỉ ra từ ngữ địa phương và tác dụng của việc sử dụng những từ ngữ đó trong các trường hợp sau: a. Ai đi vô nơi đây Xin dừng chân xứ Nghệ (Huy Cận, Ai vô xứ Nghệ) b. Đến bờ ni anh bảo: - “Ruộng mình quên cày xáo Nên lúa chín không đều. Nhớ lấy để mùa sau Nhà cố làm cho tốt”. (Trần Hữu Thung, Thăm lúa) c. Chừ đây Huế, Huế ơi! Xiềng gông xưa đã gãy Hãy bay lên! Sông núi của ta rồi! (Tố Hữu, Huế tháng Tám) d. – Nói như cậu thì… còn chi là Huế! (Hoàng Phủ Ngọc Tường, Chuyện cơm hến) e. Má, tánh lo xa. Chứ gió chướng vào mùa thì lúa cũng vừa chín tới, hi vọng rực lên theo màu lúa. (Nguyễn Ngọc Tư, Trở gió) Trả lời: Các từ ngữ địa phương: a. vô b. ni c. chừ d. chi e. má, tánh Tác dụng: Việc sử dụng từ ngữ địa phương nhằm tô đậm sắc thái vùng miền, ta có thể dễ dàng cảm thấy sự gần gũi, thân thương qua từng lời văn, hình ảnh trong bài. Đồng thời, nó giúp truyền tải đúng ý nghĩa mà tác giả muốn gửi gắm đến người đọc, người nghe. Câu 2 (trang 24 sgk Ngữ văn 8 Tập 1): Nhận xét việc sử dụng từ ngữ địa phương (in đậm) trong các trường hợp sau: a. Năm học này, cả lớp đặt chỉ tiêu giồng và chăm sóc 20 cây ở nghĩa trang liệt sĩ của xã. (Trích Biên bản họp lớp) b. Con xem, mới có hai hôm mà hạt đậu nó đã nhớn thế đấy. Nếu con giồng nó ra vườn, chăm bón cẩn thận, nó sẽ ra hoa ra quả… (Vũ Tú Nam, Những truyện hay viết cho thiếu nhi) c. Lần đầu tiên tôi theo tía nuôi tôi và thằng Cò đi “ăn ong” đây! (Đoàn Giỏi, Đất rừng phương Nam) d. Tui xin cam đoan những nội dung trình bày trên đây là đúng sự thật. (Trích một bản tường trình) Trả lời: a. Giồng là từ ngữ địa phương. Trong trường hợp viết biên bản phải sử dụng từ ngữ toàn dân. Thay từ “giồng” bằng từ “trồng”. b. Nhớn và giồng là từ ngữ địa phương. Trong trường hợp này, sử dụng từ ngữ địa phương nhằm tô đậm sắc thái vùng miền, ta có thể dễ dàng cảm thấy sự gần gũi, thân thương qua từng lời văn, hình ảnh trong bài. c. Tía và ăn ong là từ ngữ địa phương. Trong trường hợp này, sử dụng từ ngữ địa phương nhằm tô đậm sắc thái vùng miền, ta có thể dễ dàng cảm thấy sự gần gũi, thân thương qua từng lời văn, hình ảnh trong bài. d. Tui là từ ngữ địa phương. Trong trường hợp viết biên bản phải sử dụng từ ngữ toàn dân. Thay từ “tui” bằng từ “tôi”. Câu 3 (trang 25 sgk Ngữ văn 8 Tập 1): Trong những trường hợp giao tiếp sau đây, trường hợp nào cần tránh dùng từ ngữ địa phương? a. Phát biểu ý kiến tại một đại hội của trường b. Trò chuyện với những người thân trong gia đình c. Viết biên bản cuộc họp đầu năm của lớp d. Nhắn tin cho một bạn thân e. Thuyết minh về di tích văn hóa ở địa phương cho khách tham quan Trả lời: Những trường hợp cần tránh dùng từ ngữ địa phương là: a. Phát biểu ý kiến tại một đại hội của trường c. Viết biên bản cuộc họp đầu năm của lớp e. Thuyết minh về di tích văn hóa ở địa phương cho khách thăm quan

"Người lương thiện luôn chịu đau khổ hơn kẻ xấu vì khi bị dồn vào đường cùng họ thà tổn thương bản thân chứ không buông thả bản thân đắm chìm trong dục vọng tổn thương người khác."